Ονομάζομαι Miro‘ Siegel και ένιωσα ότι αυτή η ανάρτηση είχε έρθει εδώ και πολύ καιρό.
Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε το ταξίδι μας και σχεδόν εννέα χρόνια από την ίδρυση αυτού του blog, Raising Miro, και παρόλο που είναι λιγότερο ενεργό τα τελευταία χρόνια λόγω της ενασχόλησής μας με το Project World School και άλλα εγχειρήματα, εξακολουθεί να κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Αυτή ήταν η πρώτη μας εισβολή στον κόσμο της εναλλακτικής εκπαίδευσης, των ταξιδιών και κυρίως στην κοινότητα, και γι‘ αυτό θα είμαι πάντα ευγνώμων.
Για όσους δεν έχουν συμβαδίσει μαζί μας αλλού, είμαστε ακόμα σε αυτό. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε μιλήσει σε μια χούφτα συνέδρια, έχουμε οργανώσει τις δικές μας συνόδους κορυφής για οικογένειες που ταξιδεύουν και έχουμε αφιερώσει αμέτρητες ώρες καλλιεργώντας αυτή την αίσθηση της κοινότητας που τόσο θέλαμε όταν δημιουργήσαμε για πρώτη φορά αυτό το ιστολόγιο πριν από πολλά χρόνια.
Έχουμε μάθει πολλά, και έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε. Η μαμά μου εξακολουθεί να γοητεύεται από την αρχαιολογία και σκέφτεται να επικεντρωθεί περισσότερο σε αυτό (τώρα που βασικά έχω πετάξει τη φωλιά) καθώς και να συνεχίσει τη δουλειά της στον τομέα της εναλλακτικής εκπαίδευσης.
Έχω ακόμα μεγάλη έμπνευση για να γίνω συγγραφέας, και τους τελευταίους μήνες έχω δημοσιευτεί στην Huffington Post και έχω δώσει συνεντεύξεις και άρθρα σε διάφορες άλλες εκδόσεις που δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί. Είναι ένα πραγματικό ταξίδι νοσταλγίας να επιστρέφω και να διαβάζω τις αναρτήσεις ιστολογίου που δημοσίευσα όταν ήμουν πολύ νεότερος, και είναι περίεργο να υπάρχει ένα απτό μέρος όπου διατηρούνται οι πρώτες μου φιλοδοξίες και στόχοι. Κατά μία έννοια, εδώ ξεκίνησαν τα πάντα για μένα ως ικανοποιημένος, αφοσιωμένος ενήλικας, αλλά παρασύρομαι και ξεφεύγω.
Έχουμε ταξιδέψει σε άλλες 15 περίπου χώρες, όπως η Ινδονησία, η Καμπότζη, η Ελλάδα, η Νότια Αφρική και πολλές άλλες. Το συνολικό μας σύνολο αυτή τη στιγμή είναι 36 χώρες, και παρόλο που μπορεί να φαίνεται πολύ, δεν μπορώ ακόμα να διώξω την αίσθηση ότι υπάρχουν ακόμα πολλά να δούμε και να ζήσουμε σε αυτόν τον υπέροχο, μεγάλο κόσμο μας.
Με αυτή την αίσθηση της ανακάλυψης στο μυαλό μου επιστρέφω στο Raising Miro με ανανεωμένη φιλοδοξία. Θέλω να μοιραστώ τις εμπειρίες μου εδώ, με την ελπίδα ότι κάπου έξω στον κόσμο, κάποιος θα βρει διορατικότητα, ίντριγκα, περιέργεια και γοητεία στις λέξεις που έχω να μοιραστώ. Αυτό θα είναι ένα μέρος για τις εμπειρίες μου στον πραγματικό κόσμο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ξέρω ότι βρίσκομαι στη δημοσιότητα εδώ και αρκετό καιρό. Σε όλη μου τη ζωή στο δρόμο, έχω μιλήσει σε πολλούς ανθρώπους για τον τρόπο ζωής και την εκπαιδευτική μου πορεία. Κάποιοι ήταν ενθαρρυντικοί, άλλοι απλώς ενδιαφέρονταν και, φυσικά, υπήρχε μια χούφτα ανθρώπων που ήταν απόλυτα επικριτικοί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Κανείς δεν ήξερε πώς θα γίνω. Αλλά εδώ βρίσκομαι, δέκα χρόνια αργότερα, ως ικανός και έμπειρος νεαρός ενήλικας, και τώρα βλέπω το Raising Miro ως μια ευκαιρία για μένα να ανταποδώσω την κοινότητα που με βοήθησε να αναθρέψω και να με υποστηρίξω σε όλα τα ταξίδια μου. Σκεφτείτε αυτό ως μια δεκαετή μελέτη περίπτωσης στην παγκόσμια εκπαίδευση.
Δεν είμαι πια παιδί. από εδώ και στο εξής, θα γράφω από τη δική μου οπτική γωνία ως εναλλακτικά μορφωμένος νεαρός ενήλικας με παγκόσμια εκπαίδευση που είναι παθιασμένος με τη μάθηση και την εμπειρία. Είμαι πρόθυμος να μοιραστώ στοιχεία από τη ζωή μου, γιατί ακόμα κι αν τα λόγια και οι προσωπικές μου εμπειρίες είναι σε θέση να βοηθήσουν και να καθησυχάσουν έναν και μόνο αβέβαιο έφηβο ή προβληματισμένο γονέα, τότε θα νιώσω ότι άξιζε τον κόπο.
Και παρόλο που έχω μεγαλώσει με την κυριολεκτική, βιολογική έννοια, εξακολουθώ να νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω από τους άλλους και από τον κόσμο συνολικά. Υπό αυτή την έννοια, όλοι εξακολουθούμε να μεγαλώνουμε.
Σας ευχαριστώ που με παρακολουθήσατε όλα αυτά τα χρόνια και παρακαλώ να ελέγχετε τακτικά για νέες δημοσιεύσεις.
Ας μην σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε.
Miro‘
